نامه‌هایی برای آسمان

گوشه‌ای نشسته بودم فکری به ذهنم رسید که بروم و نامه‌هایی که در کودکی برای امام زمان نوشته‌ام را بخوانم.
برگ‌های نامه‌ها را از پوشه‌ای قدیمی بیرون آوردم و آرام ورق زدم.
هر برگ عطری از دلتنگی داشت، کلمات ساده اما صادقانه، پر از انتظار است.
با دیدن زیاد بودن نامه‌ها به این پی بردم که چقدر امیدوار بودم…
هر جمله از آن، دعایی بود، تمنایی بود، برای دیدار.
شاید بدون قصد دل امام زمانم را شکستم… اما چه استغفار‌هایی که نکردم چه اشک‌هایی که نریختم و چه عهدهایی که دوباره بستم تا دل او را آرام کنم.
اکنون که بزرگتر شده‌ام فهمیدم آن امید کودکانه خالصانه‌ترین باورم بود.

امید بود و هست و خواهد ماند با آنکه گاهی کم‌سو می‌شود، اما با هر عهد جدید دوباره جوانه می‌زند.

#به_قلم_خودم
#محبان_اهل_بیت_ع
#سوژه_هفتگی
✍ 🏻سمیه جنامی